Een vierkant stuk beton omtoveren tot een droomspeelplaats: op de Mariaschool in Schaarbeek zijn ze daar in slechts twee jaar tijd in geslaagd. Hoe pakten ze dat aan?
Lees je graag? Artikel hieronder. Kijk je liever? Check de uitgebreide vlog (met nog meer foto's).
Er was eens…
… een saaie speelplaats, midden in een grootstad. Welke spelletjes aan de kinderen ook werden aangeleerd, koning voetbal bleef heer en meester. Het gebrek aan ruimte en mogelijkheden voor de kinderen, was een constante voedingsbodem voor conflicten. Dat maakte van speeltijden ook voor de toezicht houdende leerkrachten niet bepaald een pauze.
Twee jaar later ziet diezelfde plek er zo uit:
Door het werken met een verdiep, is de oppervlakte van de speelplaats een stuk vergroot. Bij regenweer is nu ook de overdekte oppervlakte groter.
Het vele hout op de speelplaats zorgt voor een natuurlijk, rust gevend gevoel. Een warme speeloase in het midden van de stad, in navolging van de schoolvisie ‘een dorpsschool in een grootstad’.
De combinatie van de zandbak met de buitenkeuken, de ‘boomschorshoek’ en een pak, vooral echte materialen, zorgt voor oneindig veel spelmogelijkheden.
Verspreid over de hele speelplaats zijn knusse hoekjes te vinden, in alle mogelijke formaten. Door de slimme indeling kan je als leerkracht toch steeds voldoende overzicht houden.
Onder de banken, in rekken, onder een trap: op verschillende plekken vinden de kinderen klein spelmateriaal. De speelplaats wordt zo een boeiende plek, waar je dingen blijft ontdekken.
Het grote spelmateriaal dat de school al had, kreeg een plaats tussen al het nieuwe. Of je nu wil voetballen, lopen, klimmen, klauteren, een toren met groot of klein materiaal wil maken: het kan allemaal.
Boven in de houten constructie chillen met je vrienden of met een kussentje en een boek wegkruipen in een afgeschermd hoekje: je vervelen is hier onmogelijk.
Hoe dat weer opgeruimd geraakt? Een eerste (en ander) belsignaal is het teken om op te ruimen. Bij het tweede belsignaal gaan de kinderen naar hun rij. Dat lukt al enkele weken prima. Speelplaatsafspraken blijken nauwelijks nodig. De kinderen voelen zich vanzelf verantwoordelijk voor hun nieuwe paradijsje.
Hoe hebben ze dat gefikst?
‘Ze’, dat zijn in dit geval eigenlijk maar 4 (intussen 3) mensen, die samen de werkgroep speelplaats vormen. Van bij aanvang werden de taken en verantwoordelijkheden verdeeld, naargelang ieders talenten.
De rest van het team gaf deze werkgroep bijna volledige autonomie en verantwoordelijkheid. De directeur zorgde ervoor dat de werkgroep ook tijdens de schooluren aan het project kon werken en stond hen bij wanneer dat eens nuttig of nodig was, meer niet.
Concreet werd gewerkt in 4 fases.
Fase 1: geld vinden en ideeën opdoen
Het geld: daarvoor werd gehoopt op een subsidie van het project BuitenSpel van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC). De school kon tijdens het schrijven van de subsidieaanvraag wel meteen rekenen op coaching van een VGC-medewerker.
Die coach kwam in januari 2019 het spel van de kinderen tweemaal observeren en fotograferen en besprak de resultaten met de werkgroep. In alle klassen werd aan de leerlingen gevraagd wat zij op de speelplaats wilden.
Daarop volgde een testperiode, waarbij aan de kinderen om de week ander materiaal werd aangeboden op de speelplaats. Dat ging heel breed: van handpoppen tot autobanden, van verkleedkledij tot grote dieren. Het doel: zien welk materiaal aansloeg en welk niet.
Fase 2: een plan maken
Al die informatie werd gekoppeld aan de schoolvisie en de beoogde doelen van het project. Uit dat denkwerk werd heel wat vergaderen later het uiteindelijke plan gedistilleerd, dat werd voorgelegd aan en goedgekeurd door het schoolteam.
Daarop begon de zoektocht naar aannemers die alle werken konden realiseren. Véél rondbellen en véél mailen: dat herinnert de werkgroep zich van deze fase.
De subsidieaanvraag zelf, met gedetailleerd plan, werd uiteindelijk ingediend in mei 2019. De verlossende goedkeuring volgde in oktober.
Fase 3: Overleg met de aannemers
In schooljaar 2019-2020 volgde heel wat overleg met de aannemers. In samenspraak werden de plannen alsmaar verder verfijnd. Uiteindelijk werd ervoor gekozen alle werken te laten doorgaan in juli en augustus van 2020.
Fase 4: De werken zelf
Om alles vlot te laten verlopen en goed te coördineren, was tijdens de zomermaanden op werkdagen telkens één iemand van de werkgroep op school. Onderling hielden de leerkrachten contact via een WhatsAppgroep. Netjes op tijd stond het belangrijkste klaar om de kinderen te verwelkomen op 1 september.
En nu?
Genieten: vooral dat doen de kinderen én de leerkrachten op hun nieuwe speelplaats. Het spel van de kinderen is een pak diverser en creatiever. Er zijn veel minder conflicten en de samenhorigheid kreeg een boost.
Er is nu een sterke basis, maar het is de bedoeling dat de speelplaats blijft evolueren. In november volgen bijvoorbeeld nog een poppenkast, een krijtbord en een muurschildering. Het natuurlijke materiaal in de ‘schorshoek’ evolueert mee met de seizoenen.
Daarnaast krijgen de kinderen workshops waarin ze zelf spelmateriaal maken voor de speelplaats. Ze zorgen ook zelf voor beplanting. Dit zijn bewuste keuzes: hoe meer de speelplaats van hen en door hen gemaakt is, hoe verantwoordelijker ze ervoor zijn.
Hoeveel dat heeft gekost?
100 000 Euro voor de hele houten constructie en het spelmateriaal. Dit geld kwam volledig uit de subsidie BuitenSpel van de VGC. Een groot deel van het spelmateriaal is kosteloos of bestaat uit resten van het bouwmateriaal. De herbetegeling van en rioleringswerken onder de speelplaats kostten 65 000 euro, die door de school zelf bekostigd werden.
Met een dikke dankjewel aan Anne, Charlotte, Luc en Ulrike voor alle info!
Benieuwd naar meer praktijkideeën? Binnenkort geef ik weer een EDUBooster: een knallend webinar van een half uurtje dat je zin in je job een stevige boost geeft. Alle info en mogelijkheid tot inschrijven (gratis maar nodig) vind je hier.
Comments